หมู่บ้านอาถรรพ์ [Part 3]

"หมู่บ้านอาถรรพ์"

ผู้แต่ง : Chaiyo

 

 

ตอนที่ 3

 

พวกเด็กๆ ได้ช่วยกันหาบ้านของผู้ใหญ่บ้าน ซึ่งภายในหมู่้บานก็เงียบสงัดซะเหลือเกิน ทั้งที่มีบ้านตั้งหลายหลัง และหลังจากที่พวกเด็กๆ ได้ช่วยกันหาบ้านของผู้ใหญ่บ้านแล้ว พวกเขาก็รีบเข้าไปในบ้านทันที

 

"ผู้ใหญ่บ้านครับ อยู่รึเปล่าครับ"

 

"ท่าทางจะไม่อยู่นะ เงียบซะเหลือเกิน"

 

"ทำไมบ้านแต่ละหลังถึงมีกลิ่นสาปนะ เหม็นมากเลยอ่ะ"

 

"เฮ้ย จุ จุ เงียบๆ ดิ เหมือนได้ยินเสียงคนลงบันไดมานะ"

 

พวกเด้กๆ หันไปมองทางบันใด ก็เห็นคนตัวใหญ่ กำลังก้าวขาลงบันใดมา เด็กคนหนึ่งก็เดินเข้าไปหา เพื่อจะถามเรื่องราวต่างๆ ของหมู่บ้านแห่งนี้ และขอที่พัก แต่ยังไม่ทันที่จะถามอะไร ก็ถูกผู้ใหญ่้บานทำร้ายเสียแล้ว

 

"นี่คุณ ทำอะไรเพื่อนผมอ่ะ"

 

"ไปช่วยไอ้ปั๊กก่อนเร็ว"

 

ไอ้ปั๊ก เด็กหนุ่มคนหนึ่งถูกจับคอเสื้อดึงขึ้นอย่างง่ายดาย เหล่าเด็กๆ ก็พยายามที่จะช่วยให้ปั๊กหลุดออกมาจากกันดึงของผู้ใหญ่บ้าน สักพักก็ดึกตัวออกมาได้ ผู้ใหญ่บ้านที่นี่ตัวใหญ่มาก น่าจะสูงกว่า 2 เมตร เขาจ้องมาที่พวกเด็ก สายตาของเขาดูน่ากลัวมาก มันเหมือนมีพลังอำนาจบางอย่างที่ทำให้พวกเขาไม่สามารถที่จะขยับได้ จังหวะนั้นเอง ผู้ใหญ่บ้านก็หยิบชะแลงเหล็กข้างบันใดขึ้นมาพร้อมง้างที่ฟาดใส่เหล่าเด็กๆ

 

"เฮ้ย หนีเร็ว" รุ่นพี่คนหนึ่งตะโกนบอก

 

พวกเด็กๆ วิ่งออกมาจากบ้านผู้ใหญ่บ้าน แล้ววิ่งกระจัดกระจายกันออกไปเป็นสามกลุ่มย่อยๆ คนละทิศ คนละทาง ซึ่งแต่ละทางก็เต็มไปด้วยอันตรายต่างๆ นานา อีกทั้งสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย ทำให้ไม่รู้ว่า ทางข้างหน้า จะเอาชีวิตรอดจากเหตุการณ์เช่นนี้ยังไง

 

"ชาวบ้านที่นี่เป็นอะไรไปกันหมดเนี่ย"

 

"ไม่ค่อยญาติดีกันเลยว่ะ"

 

"ทำไงกันดีล่ะทีนี้"

 

"หาทางกลับไปที่รถ แล้วออกจากที่นี่กันดีกว่านะ"

 

พวกเด็กๆ กลุ่มหนึ่ง วิ่งเข้าไปที่ฟาร์มปศุสัตว์ของหมู่บ้าน ที่นี่เคยเป็นฟาร์มโคนมในอดีต เนื่องจากในฟาร์มเต็มไปด้วย ซากวัวตายอนาตเต็มไปหมด อีกทั้งในห้องเก็บของก็มีทั้งที่รีดนมวัว แปรงขัดพื้น เชือก กระดิ่ง ถังใส่น้ำ แต่ที่แปลกคือ ไม่มีวัวที่มีชีวิตเลยสักตัว มีแต่กลิ้นสาปของซากวัวเต็มไปหมด

 

"ทุกคนมาหลบในห้องนี้ก่อนเร็ว"

 

"แล้วเพื่อนคนอื่นๆ เป็นไงกันมั่งวะเนี่ย ไปกันคนละทิศคนละทางเลย"

 

"ยังไงเราก็ต้องตามเพื่อนให้ครบแล้วกลับไปที่รถนะ"

 

"พี่คะ หนูว่าชาวบ้านพวกนี้เค้าไม่ใช่คนแล้วค่ะพี่"

 

"หมายความว่าไงวะน้อง ที่ว่าไม่ใช่คนอ่ะ"

 

"ก็ตอนที่หนูกำลังวิ่ง หนูหันไปมองคนพวกนั้น บางคนเหยียบหิน เหนียบไม้แหลม แต่ไม่ได้แสดงอาการเจ็บปวดอะไรเลย เหมือนกับว่า พวกเขาไม่มีความรู้สึดเลยอะค่ะ"

 

"เธอหมายถึง บางทีพวกเค้าอาจจะตายไปแล้วก็ได้ อย่างนั้นเหรอ"

 

"หนูก็ไม่แน่ใจ แต่... อาจจะประมาณซอมบี้ แต่ไม่ได้เน่าเฟะอะไรอย่างนั้น"

 

"นี่าเรากำลังเจอตัวอะไรอยู่กันเนี่ย ?"

 

อีกด้านหนึ่ง เด็กอีกประมาณ 4-5 คน ก็วิ่งเข้าไปในสถานีตำรวจเพื่อหวังให้ตำรวจช่วยเหลือ แต่ก็โดนตำรวจเข้าทำร้าย แต่โชคดีที่มีตำรวจแค่ 2 คน พวกเค้าก็เลยช่วยกัน จนตำรวจ (ตัวประหลาดที่อยู่ในคราบตำรวจ) สบลไป แล้วลากไปโยนไว้นอกสถานีตำรวจ

 

"พี่ๆ ผมว่า เราควรจะช่วยกันหาทางออกไปจากที่นี่ละครับ"

 

"พี่รู้แล้ว แต่... เราจะออกจากที่นี้กันอย่างไรล่ะ"

 

"ผมว่านะ ผมเคยดูพวกหนังซอมบี้อะไรพวกนี้อ่ะ เห็นพวกพระเอกมันจะชอบใช้พวกปืน พวกไม้อะไรอย่างนี้ ซัดซอมบี้ให้หน้าหงายเลย แล้วก็ ที่นี่ก็เป็นสถานีตำรวจ ผมว่า พวกปืนน่าจะหาง่ายนะครับ"

 

"เฮ้ย แต่คนพวกนี้เค้าไม่ใช่ซอมบี้นะ"

 

"ไม่ใช่ก็เหมือนใช่อ่ะพี่ ถ้าเราไม่ฆ่าเค้า เค้าก็ฆ่าเราอ่ะ"

 

"ก็จริงของแก เฮ้ย งั้น เราลองหาอะไรที่พอจะเป็นอาวุธได้ แล้วออกไปหาคนอื่นกันเถอะ"

 

"OK ครับ/ค่ะ"

 

พวกเค้าจะได้อะไรเอาไว้ต่อกรกับพวกคนประหลาดเหล่านี้ได้บ้าง แล้วเพื่อนๆ ที่เหลือจะเป็นอย่างไร ติตตามได้ในตอนที่ 4 ครับ



หมู่บ้านอาถรรพ์ [Part 2]

"หมู่บ้านอาถรรพ์"

ผู้แต่ง : Chaiyo

 

 

ตอนที่ 2

 

หลังจากที่พูดคุยกันเสร็จ ทุกคนก็เปลี่ยนชุดแล้วก็ลงจากรถทัวร์ ซึ่งบนพื้นถนนก็เป็นดินลูกรังสีแดง ต้นไม้รอบข้างก็ดูแปลก บางต้นก็ยืนตายแต่ยังดูเหมือนมีชีวิตอยู่เลย บรรยากาศชวนขนหัวลุกอย่างบอกไม่ถูก

 

"พี่เชาร์ครับ ทางเข้าหมู่บ้านนี่ อีกไกลไหมพี่"

 

"เท่าที่พี่ดูในเน็ต ถ้าจากจุดที่เราอยุ่ พี่ว่า น่าจะอีก 1-2 กิโลนะ"

 

"โฮ ไกลอ่ะพี่"

 

"ก็ดีกว่าอยู่ที่นี่นะ ในหมู่บ้านอาจมีคนให้ความช่วยเหลือก็ได้"

 

พวกเด็กๆ ได้เดินไปตามทางเรื่อยๆ ซึ่งไม่รู้ว่าทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร และพวกเขาจะต้องเจอกับอะไรอีกบ้าง แล้วข่าวลือที่ว่า หมุ่บ้านนี้เป็นหมู่บ้านที่มีแต่คนเข้า แต่ไม่มีคนออกล่ะ จะจริงอย่างที่เขาลือๆ ต่อกันมารึเปล่า ? ก็ไม่มีใครรู้ได้เลยสักคน

 

จนสักพัก พวกเขาเดินมาถึงหมู่บ้าน ซึ่งอยู่อีกไม่ไกลมากนัก บรรยากาศก็เริ่มวังเวง เยือกเย็น มากขึ้นเรื่อยๆ อยู่ดีๆ อีกาฝูงใหญ่ก็ส่งเสียงร้องออกมาจากทั่วสารทิศพร้อมกัน แล้วโผลบินขึ้นท้องฟ้าอย่างมิได้นัดหมาย เสียงร้องของมันเหมือนกับกำลังเตือนให้พวกเราระวังตัวเอาไว้ ซึ่งไม่แน่ใจเหมือนกัน ว่าทำไมถึงได้รู้สึกเช่นนั้น

 

"นั่นไง เห็นหมู่บ้านแล้ว"

 

"เฮ้ย จริงด้วยอะ ทุกคนดูสิ"

 

ทุกคนมองดูหมู่บ้านที่เงียบสงบจนสงัดแห่งนั้น ซึ่งไร้เงาผู้คน ทั้งที่มีบ้านคนตั้งหลายหลัง

 

"ทำไมไม่เห็นมีคนออกมานอกบ้านกันมั่งเลยล่ะ"

 

"สงสัยท้องฟ้ามันมืดมั้ง คนก็เลยอยุ่ในบ้านกันหมด"

 

 

"งั้นลองเข้าบ้านสักหลัง แล้วขอเขาพักสักคืนสองคืนละกัน"

 

พวกเขาตัดสินใจเข้าไปที่บ้านหลังหนึ่ง ซึ่งภายในบ้านหลังนั้นค่อนข้างที่จะรกมาก ข้าวของระเกะระกะไปหมด เหมือนไม่มีคนอาศัยอยู่มาแรมปี เต็มไปด้วยหยากไย่ สภาพนี่ไม่น่าจะเรียกว่าบ้านคนเลย

 

"บ้านคนรึเปล่าเนี่ย โคตรรกเลย บ้านฉันว่ารกแล้วนะ แต่ที่นี่มัน..."

 

ยังไม่ทันที่เด็กคนหนึ่งจะพูดจบ เขาก็หันไปพบกับคนที่ค่อนข้างจะมีอายุคนหนึ่ง ยืนลับมีดอยู่ ซึ่งผิวของเขาดูซีดเซียวเป็นอย่างมาก นัยตาของเขาเหมือนหายไป เหลือแค่เพียงตาขาว กลิ่นตัวแรงเหมือนไม่เคยได้อาบน้ำ รึไม่ ก็กลิ่นซากอะไรสักอย่างที่เน่ามานานมากๆ

 

"ลุงคะ คือพวกหนูอยากจะขอพักที่นี่สักคืนสองคืนได้ไหมคะ"

 

ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ จากลุงคนนั้น นอกจากเสียงเงียบ สักพัก ลุงคนนั้นก็หันมามองด้วยสายตาไม่เป็นมิตร แล้วยังยิ้มแปลกๆ อีกด้วย จากนั้นก็ยังก้มหน้าลับมีดต่อไป นอกจากจะไม่พูดด้วยแล้วเหมือนว่าจะยังไม่ให้ที่พักด้วยนะ

 

"ตาลุงคนนี้ไม่มีน้ำใจเลยว่ะ"

 

"แต่ฉันว่า ดูเค้าแปลกๆ ไปนะ"

 

"ทำไมเค้าไม่พูดกับเรา แถมทำท่าแปลกๆ ด้วย"

 

"โอ่ย ฉันจมูกจะอักเสบแล้วเนี่ย กลิ้นตัวแรงอ่ะ"

 

"งั้นเอาอย่างนี้ละกัน พวกเราช่วยกันค้นหาบ้านของผู้ใหญ่บ้านกันดีกว่านะ เผื่อเค้าจะใจดีกว่าลูกบ้านเค้า"

 

"ก็ดีเหมือนกันนะ"

 

พวกเด็กๆ เดินออกมาจากบ้านลุงแปลกๆ คนนั้น ด้วยความผิดหวัง ที่คิดว่า น่าจะได้ที่พัก แต่ก็ไม่ได้ แล้วพวกเขาจะหาบ้านผู้ใหญ่บ้านเจอรึเปล่า แล้วหมู่บ้านแห่งนี้ ทำไมไม่เหมือนหมู่บ้านทั่วๆ ไป ติดตามได้ตอนต่อไปครับ...

หมู่บ้านอาถรรพ์ [Part 1]

"หมู่บ้านอาถรรพ์"

ผู้แต่ง : Chaiyo

 

 

 

ตอนที่ 1

 

"นี่เชาร์ นายจะไปที่นั่นจริงๆ เหรอ" เสียงผู้หญิงคนหนึ่งถามด้วยอาการสงสัย

 

"ก็ใช่สิ อุตส่าห์ชวนเพื่อนมาตั้งหลายคน จะให้ล้มเลิกรึไง" เชาร์บอกผู้หญิงคนนั้น ด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ที่แสดงถึงความตั้งใจ

 

เมื่อพูดจบ รถทัวร์ก็แล่นออกจากบริเวณนั้นเพื่อไปหมู่บ้านหนึ่ง ที่อยู่แถวๆ ชายเขา ซึ่งที่นั่นเป็นชนบทที่เต็มไปด้วยป่าเขาลำเนาไพร ต้นไม้ปกคลุมทุกย่อมย่าน แถมที่นั่นยังมีข่าวลืออีกว่า เป็นหมู่บ้านที่มีแต่คนเข้า แต่ไม่เคยเห็นมีคนออกมาได้เลยสักคน ทำให้บริเวณนั้นรกร้าง ไร้ผู้คนอาศัยอยู่ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเด็กกลุ่มนี้คิดอะไรอยู่ ถึงได้กล้าไปสถานที่แห่งนี้

 

"นี่บอย นายเคยได้ยินไหมว่า หมู่บ้านที่เราจะไปกันเนี่ย เป็นหมู่บ้านที่ไม่ค่อยมีคนอยากจะไปสักเท่าไหร่เลยนะ" เสียงเพื่อนคนหนึ่งในรถถาม

 

"ก็แค่ข่าวลือ อย่าคิดมากเลยน่า" บอยตอบ

 

พอรถทัวร์แล่นเข้าเขตภูเขาสักพักใหญ่ ก็เกิดเหตุการณ์ประหลาดขึ้น ซึ่งเป็นเหตุการณ์ที่ทำให้คนในรถทัวร์ถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ

 

"นั่นมันตัวอะไรวะน่ะ" หัวหน้ากลุ่มตะโกนถาม

 

"พี่คนขับรถคะ เร่งคันเร่งไวๆ เลยค่ะ" น้องผู้หญิงหน้ารถ บอกคนขับ

 

สิ่งที่ทุกคนในรถเห็น คือสิ่งมีชีวิตอะไรสักอย่าง ที่กำลังกัดกินช้างป่าอยู่ ซึ่งรูปร่างของมันดูแปลกประหลาด และลำตัวใหญ่มาก มีอุ้งแขนที่ใหญ่ กำยำ มันคืออะไรกันแน่นะ ?

 

หลังจากผ่านเหตุการณ์นั้นมาได้ เด็กในรถทัวร์แต่ละคนก็เริ่มรู้สึกกลัว และหวาดระแวงกับสิ่งที่จะต้องเจอต่อไปในทางข้างหน้าอย่างมาก ได้แต่มองรอบๆ ข้าง ในบรรยากาศที่เปลี่ยนไป ไม่ว่าจะเป็นต้นไม้ยักษ์  สัตว์ป่าที่มีรูปร่างแปลกประหลาด และมีหมอกลงเป็นช่วงๆ จนหมอกลงเต็มที่ ปกคลุมทุกบริเวณ จนแทบจะมองทางข้างหน้าไม่เห็น และอากาศเริ่มเย็นขึ้นเรื่อยๆ แสงอาทิตย์เริ่มหายไป เหลือเพียงความมืดที่เข้ามาแทนที่

 

"นี่มันคืออะไรกัน เพิ่งบ่ายโมงเองนะ ทำไมมันมืดอย่างนี้่อ่ะ"

 

"รู้สึกว่า ตั้งแต่เจอไอ้ตัวประหลาดนั่น มันก็เริ่มมีแต่เรื่องแปลกๆ นะ"

 

"หรือว่า ข่าวลือที่เราได้ยินมา มันจะเป็นเรื่องจริงอ่ะ"

 

"พี่คนขับรถคะ รีบกลับรถเถอะค่ะ หนูอยากกลับบ้านละ ไม่อยากไปแล้ว ไอ้หมู่บ้านอะไรนั่นน่ะ"

 

ทันทีที่คนขับรถกำลังจะเหยียบคันเร่งนั้น รถทัวร์ก็เกิดดับขึ้นมา สตาร์ทเครื่องก็ไม่ติด ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง

 

"ทำยังไงล่ะทีนี้ รถมีปัญหาซะแล้ว" คนขับบอก

 

"ฉันว่า พวกเราเดินกลับก็ได้นะ พอถึงถนนใหญ่ ก็โบกรถกลับ"

 

"จะบ้าเหรอ เธอจะกลับไปให้ไอ้ตัวประหลาดนั่น จับกินรึไง ?"

 

"แล้วจะทำยังไงล่ะ จะอยู่เฉยๆ แบบนี้เหรอ"

 

จากนั้น เด็กในรถทัวร์คนนี้ ก็เริ่มถกเถียงกันอยู่พักใหญ่ จนมีเสียงแปลกๆ ดังขึ้น เสียงเหมือนโซ่ตรวนที่ถูกลากกับพื้น แต่พอมองไปรอบๆ รถ ก้ไม่มีอะไร นอกจากหมอกและความมืด แต่เสียงมันก็ดังเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

 

"เอาอย่างนี้นะทุกคน ใจเย็นๆ เราไม่รู้จะต้องเจออะไร แต่พยายามมีสติกันไว้นะ แล้วก็เดี๋ยวเราจะลงจากรถกัน"

 

"อะไรนะ จะให้ลงจากรถในสภาพแยยนี้เหรอ เดี๋ยวก็โดนไอ้นั่นกินหรอก"

 

"แต่ถ้าเราอยู่บนรถแบบนี้ เดี๋ยวมันก็มาที่รถเราอยู่ดี แล้วเสียงโซ่นั้น ไม่ได้ยินหรือไง มันกำลังจะตรงมาทางนี้เหมือนกันนะ"

 

"แล้วจะให้พวกเราทำยังไงล่ะ ลงก็เจอ อยู่บนรถก็เจอ"

 

"เอาอย่างนี้ แต่งตัวให้มันทะมัดทะแมง เคลื่อนที่ได้ง่ายๆ อะไรที่พกมา ถ้ามันหนักไปก็เอาไว้ที่รถนี่แหล่ะ แล้วเราจะลงจากที่นี้ เดินไปทางตรงกันข้ามกับเสียงนั้น เราจะได้ไม่ไปเจอกับไอ้ตัวประหลาดและไอ้โซ่นั่น"

 

หลังจากที่ตกลงกันได้เรียบร้อย ทุกคนก็แต่งตัว และเลือกสิ่งของที่พอจะพกไปได้ และเอาแต่ของที่จำเป็น เพราะไม่รู้ว่าทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร รู้แต่เพียงว่า ณ ตอนนี้ คงอยุ่ที่แห่งนี้ไม่ได้อีกแล้ว...

 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 สวัสดีครับ เรื่องนี้ผมเขียนไว้ตอนอยู่ ม. 3 แบบว่า ได้แรงบันดาลใจจากเกมส์มา

ก็เลยเขียนไว้ เอาไว้อ่านเล่นๆ แต่ตอนนี้กระดาษมันโดนน้ำไปละ ตัวอักษรบางตัวเริ่มเบลอ

ก็เลยเอามาลงในบล๊อกละกัน จะได้มีไว้อ่าน ถ้าอยู่ในกระดาษก็กลัวปลวกจะกิน ^_^

เจอกันตอนหน้าครับ เจอปืนครับ ^_^

 ----------------------------------------------------------------
Twitter : http://twitter.com/chaiyoadch 
อย่าลืมแวะไป Follow กันนะครับ

Friendship To Chaiyo Part 6

"เฟรนชิพนี้จากเพื่อนๆ ม.6 ตอน 4"

 

 

หลังจากหายไปหลายวันครับ ติดภารกิจพิชิตหัวใจ เอ๊ย ไม่ใช่เลย

มีภารกิจนิดหน่อย เลยไม่ได้มาอัพอะไรเลย แต่ก็ยังไม่ได้วาดอะไรเพิ่ม

งั้นเอาเป็นว่า เอา Friendship ที่เพื่อนเขียนไว้ให้ มาลงให้อ่านละกันนะครับ

เดี๋ยวไปหาทิชชูแป๊บนะครับ จะเอามาซับน้ำตาหน่อย กลัวน้ำตาไหล T_T

 

ไวท์

จากกันไป ก็ขอให้ชัยโยโชคดี ชัยโยเป็นเพื่อนที่ไวท์รักมากคนหนึ่ง

ชัยโยเป็นเพื่อนที่ดีเสมอมา คอยช่วยเหลือไวท์ตลอด

ไม่ว่าจะเป็นการบ้าน งานต่างๆ ชัยโยก็ช่วยมาตลอด

เพื่อนคนนี้ขอสัญญา ว่าจะรักนายตลอดไป ไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าใดก็ตาม

รักเพื่อนตลอดไป ซักวันเราคงได้เจอกัน ห้ามลืมกันเด็ดขาดนะ

 

เจ

หวังว่าเราคงจะได้เจอกันอีกนะ

 

จ่า

เป็นยังไงบ้าง กูเอง... จ่า มึงยังเป็นเพื่อนที่ดี

และเป็นเพื่อนที่ให้อะไรหลายอย่างกับเพื่อนคนนี้

เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยอนุบาลจนถึง ม.6 เรียนที่เดียวกันมาตลอด

ถึงเราจะไม่ได้เรียนมหาวิทยาลัยเดียวกันอีก

แต่เราก็จะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันตลอดไป

เพื่อน เวลาจะคบเป็นเพื่อนสนิทมันยาก แต่จะเลิกคบมันง่ายมาก

และกูก็ขอให้มึงมีที่เรียนดีๆ ได้คณะที่มึงอยากเรียน

ถึงมึงจะมีเพื่อนสักกี่คน แต่กูก็ยังคงเป็นห่วงและจะคอยช่วยเหลือ

และให้คำปรึกษาเพื่อนเสมอ แล้วอย่าลืมคิดถึงกันนะ

โลกไม่มีหน้าหนาว ดาวไม่มีเดือน ชีวิตนี้ไม่มีเพื่อน คงเหมือนไฟไม่มีฟืน

"เพื่อนก็เหมือนกับดวงดาว ที่บางคราวมองไม่เห็น แต่ไม่มีวันหายไปไหน"

 

ไอ

หวัดดี นายชัยโย น้องนริน เค้า "ไอ" นะ

ไม่รู้ต่อไปชัยโยจะจำเค้าได้หรือเปล่า เพราะเค้าจะสวยขึ้น ฮ่าๆ

เข้าเรื่องดีกว่า เค้าก็รู้จักชัยโยเพราะเป็นน้องนริน ชัยโยก็ดูดีนะ

หน้าตา+นิสัยก็ใช้ได้ ยังไงก็จบ ม.6 ไป ก็อย่าลืมกันล่ะ

เจอกันก็ทักกันบ้างนะ เค้าก็ขอให้ชัยโยได้เรียนม./คณะที่อยากเรียนนะ

 

นา

รู้จักกันมาก็ 3 ปีแล้วนะ แต่ถึงวันที่ต้องจากกันไป

อยากบอกชัยโญว่า ชัยโยเป็นเพื่อนที่ดีมาก ตลกด้วย

เราคงไม่ได้เจอกันอีก ถ้ามีโอกาส เจอกันก็ทักกันบ้างนะ

หรือไม่ก็โทรมาคุยบ้าง ขอให้ชัยโยประสบความสำเร็จในชีวิตนะ

มีความสุขมากๆ ดูแลตัวเองด้วยนะ

"จะไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนแปลง แม้วันคืนจะเปลี่ยนไปสักเพียงใด

จะไม่มีสิ่งใดสุญหาย แม้เราต้องจากกันไหลในวันนี้

เพราะเราคือเพื่อนกัน ผูกพันด้วยความรู้สึกที่ดี

จะอยู่แห่งหนใดในทุกที่ ก็ยังคงมีกำลังใจให้แก่กัน"

 

ไอซ์

ซาหวัดดีจ้า ชัยโย เค้าไอซ์เองเน้อ จำชื่อไว้ดีดีเดี๋ยวลืม

เราก็เพิ่งรู้จักกันเองเนอะ ไม่นานมานี้ เนื่องจาก Hi5 เป็นเหตุครับท่าน

แต่ตอนที่ไม่รู้จักกัน เค้าก็จำชัยโยได้นะ ตั้งแต่ ม. 4 ตอนสอบเต้นพละอ่ะ

เค้าเห็นชัยโยสอบอยู่ ดูๆ ก็คิดว่า คนนี้เต้นจริงจังดีจริง

ก็แบบว่า ชัยโยทำหน้าจริงจังมากๆ ตอนสอบเต้น หุหุ ก็ดีไง เต็มที่

เพราะเรื่องนี้แหล่ะ เค้าเลยจำชัยโยได้ เพิ่งรู้จักกันก็จะไม่ได้เจอกันแล้ว

ไม่เจอกันก็อย่าลืมเค้านะ จำไว้ว่ามีเพื่อนชื่อไอซ์

ถ้าเจอกันข้างนอกที่ไหน ก็ทักเขามั่งเน้อ และสุดท้ายก็ ขอให้โชคดีน้า

 

อ๊าก พิมได้แป๊บเดียว ฝนเทลงมา เทลงมา เทลงมา

ไฟกำลังจะตกแล้ว งั้นขอหยุดไว้ตรงนี้ก่อนละกันครับ เจอกันคราวหน้า สวัสดี (อย่างไว)

----------------------------------------------------------------
Twitter : http://twitter.com/chaiyoadch 
อย่าลืมแวะไป Follow กันนะครับ

มโนว่าเป็นนักร้อง (ความสุขวัยเด็ก)

สมัยตอนยังเป็นเด็ก ช่วงนั้นบอยแบนด์เกิลกลุ๊บกำลังดัง

ถ้านับไปช่วงนั้น ก็คงจะเป็นทางฝั่ง RS อย่าง D2B Bazoo B-mix ฯลฯ

ก็เลยมีความคิดว่า อยากเป็นนักร้องบอยแบนด์อะไรพวกนี้บ้าง

แต่ลืมดูไปว่า หน้าตาตัวเองมันไม่ได้ไปอะไรกับทางนี้เลย (อนาตชีวิต)

 

ขอบคุณภาพจากเว็บ orangepeego.exteen.com

 

และช่วงนั้นก็คิดไปเองว่า เฮ้ย เราจะตั้งวงเป็นของตัวเองนะ

โดยมโนไปเองว่า เพื่อนคนนี้ อยู่ตำแหน่งนี้ คนนี้อยู่ตำแหน่งนี้

แล้วก็แต่งเพลงขึ้นมาประจำวง เอ่อ คิดแล้วก็ฮาตัวเอง 

พักหลังๆ แค่นั้นไม่พอ แต่งเรื่องไว้อ่านเล่นอีก

(แต่ยังหาไม่เจอ สงสัยเป็นอาหารของน้องปลวกไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วสินะ) 

 

เอาเป็นว่า เดี๋ยวถ้าหาเจอ จะลองเอามาลงให้อ่านละกันนะ (สาธุ)

 

-----------------------------------------------------------------------

 

เพลง : ใกล้หัวใจเธอ

ศิลปิน : วง Remember (อ๊อด ชัยโย เอก เสือ)

 

อ๊อด : พอนั่งใกล้เธอ ฉันเริ่มรู้สึกดี   อยู่ใกล้เธอตรงนี้ ฉันภูมิใจ

ก็เพราะมีเธอ มาคอยอยู่ใกล้ๆ   แต่มองเธอเมื่อไหร่เขินอายทุกที

 

ชัยโย : * คืนนี้เธอ นอนพักอยู่ตรงไหน   รู้ไหมใจ มันพะวงคิดถึงเธอ

อยากพบเจอ อยากนอนอยู่ใกล้เธอ   แต่ไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ใด

 

เอก : ** อยากจะเข้าไปบอกรักเธอ   เข้าไปนั่งใกล้ๆ เธอ

บอกรักเธอด้วยความจริงใจ   จะทำได้ไหมก็ไม่รู้

แต่ถ้าไม่ลองดู ก็ไม่รู้จะเป็นอย่างไร

 

เสือ :  คืนนี้เธอ ดูดาวแล้วหรือยัง   เธอนั่งฟัง เสียงลมเหมือนเดิมไหม

แต่ว่าฉัน ทำทุกอย่างพร้อมกันไป   แล้วจดบนทึกลงหัวใจทุกเวลา

 

ซ้ำ (*/**)

 

-----------------------------------------------------------------------

 

เพลง : รักเธอแล้วไง

ศิลปิน : วง Remember (ปอง เอก เสือ)

 

ปอง : * มองตาเธอแล้วไง มันผิดหรือยังไงฮะ   ไม่เที่ยวกันป่ะ เดี๋ยวฉันจะพาเธอไป

ไปเที่ยวทะเล หรือไปที่ไหนก็ได้   แต่ต้องมีเธอไปด้วยกันนะ

 

เอก : ** แอบส่งยิ้มให้ แต่ทำไมไม่ยิ้มรับนะ   อ๊ะๆๆๆ หรือว่าเธอจะมีใคร

อย่าทำอย่างนั้นสิ อย่าทำเป็นเงียบไป   ถ้าอดใจไม่ไหว กูไม่รู้จะเกิดอะไร

 

เสือ : *** รักเธอแล้วไง มันผิดกฏหมายรึไง

มันต้องติดคุกใช่ไหม มันต้องบ้าตายใช่ไหม ใครมันตั้งกฏขึ้นมา ฮะ...

 

ซ้ำ (*/**/***)

 

-----------------------------------------------------------------------

 

เพลง : ข้อความรัก (I Love You)

ศิลปิน : วง Remember (ชัยโย เอก ปอง อ๊อด เสือ)

 

ชัยโย : มีเพียงเธอคนเดียว  แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง

ก็รู้ว่าเธอมีใจ แต่ไม่รู้จะให้อะไรดี

 

เอก : ใช้ความคิดอยู่นาน แต่ว่ามันไม่ได้สักที

ต้องหาคำพูดดีๆ แต่ไม่มีเลย ไม่มีสักคำ

 

ปอง : * โอกาสมาถึงเราแล้ว... ที่ต้องเฉลยให้เธอได้รู้ที...

 

อ๊อด : ** ส่งข้อความให้เธอ เพื่อให้เธอเข้าใจ

ว่ามีคนใกล้ๆ ส่งให้เธอ

 

เสือ : *** ในข้อความพิมพ์ว่า ฉันนั้นรักเธอ

I Love U For Ever รักเธอตลอดไป

 

เอก : รับข้อความรึยัง แต่ถ้ายังก้ไม่เป็นไร

เพราะรู้ว่าถึงยังไง เธอก็ต้องเปิดขึ้นมาดู

 

ชัยโย : มีความคิดยังไง กับข้อความที่ได้รับรู้

ข้อความที่เธอได้ดู อย่ารู้ว่า U Love Me บ้างไหม

 

ซ้ำ (*/**/***) 

 

-----------------------------------------------------------------------

 

เดี๋ยวถ้ามีโอกาส จะเอารูปวงที่วาดมาให้ดูละกัน

แต่ตอนนี้เอาเพลงไปก่อนนะครับ (ใส่ทำนองเอาเองเน้อ)

 

อ่อ วง Remember เป็นวงที่คิดขึ้นมาเอง แปลว่า จดจำ , ความทรงจำ

และไม่คิดว่า เพราะกลับมาดูย้อนหลัง มันจะเป็นความทรงจำที่ไม่อยากลืมจริงๆ

แล้วเจอกันตอนหน้าครับ Love U ผู้ติดตามเน้อ

 

ขอบคุณภาพดุ๊กดิ๊กจาก http://www.kmonic.com

 

Twitter : http://twitter.com/chaiyoadch 
อย่าลืมแวะไป Follow กันนะครับ